Blog

2022-05-19

Max en de maximonsters: hoe het ging.

“Jullie halen nooit kattenkwaad uit, toch…?”
Twintig hoofdjes met twinkelende ogen schudden van nee.

Maandag verzorgde ik een vertelworkshop in groep 5/6.
Max en de maximonsters, een prentenboek van Maurice Sendak stond centraal in deze workshop.
Een heerlijke workshop was het, met een hoge betrokkenheid van de kinderen.

Het begon dan ook meteen goed. Alles stond klaar toen de kinderen met verhitte hoofden van het buitenspelen in de twee halve kringen voor mij gingen zitten.
Ik vertelde ze wat we gingen doen vandaag en direct kwamen de verhalen.
“YESSS, ik schrijf zelf ook verhalen. Grappige en spannende, maar niet heel grappige”. “Wij verzinnen buiten altijd verhalen”, riep een jongetje die net met twee vrienden binnen was komen stuiven, “dan begint een van ons en dan bedenkt iemand iets anders en dat spelen we dan buiten”. Weer een ander vond het leuk om te tekenen en bedacht bij die tekeningen verhalen. In ieder geval… iedereen stond meteen aan.

En ja, dat kastje… Waar was dat nu voor?
De luikjes gingen open en als vanzelf was de aandacht daar.
In de wereld van Max.

Ik vertelde het verhaal met mijn kamishibai. De betrokkenheid was hoog, het enthousiasme groot.
In een van de laatste illustraties vaart Max weer terug naar huis. Daar stopte ik.
De leerlingen hebben in tweetallen bedacht of en hoe Max thuiskwam. Daarvoor tekenden ze vier tekeningen. Eén tekening over het probleem dat Max tegenkomt op zee, één tekening over wie of wat Max hulp aanbiedt, één of het Max inderdaad met hulp lukt om thuis te komen en tot slot een illustratie over zijn moeder. Hoe voelt zij zich als Max wel, of misschien niet thuiskomt?
Geweldig spannende thuisreizen werden het. Avonturen waarin Max hulp krijgt van piraten, dolfijnen, de maximonsters, vissen op jetski’s, een bij en helaas voor Max blijft de hulp ook eenmaal uit. Gelukkig lukt het hem meestal thuis te komen.
En zijn moeder?
Die had gemengde gevoelens bij thuiskomst: boos, omdat hij zomaar was weggegaan en tegelijkertijd verdrietig van geluk en opluchting, omdat hij wel weer veilig thuiskwam.

Na het bedenken hebben de leerlingen de verhalen natuurlijk ook aan elkaar verteld.

En ik?
Ik heb genoten.